شهر
در اولین آیه به شهر و زادگاه پیامبر (ص) یعنی مکه قسم یاد شده است همان حرم امن الهی که همه کس و همه چیز در آنجا باید در امن و امان باشند.
ندارد
بعد از سوگندهای پرمعنا، خلقت انسان را در رنج و سختی (برای ساخته و پرداخته شدن انسان) بیان می کند. آرامش و آسودگی مطلق فقط در زندگی آخرت است. کارهای انسان زیر نظر است و انسان باید در آزادی اسیران و اطعام گرسنگان بکوشد. ذکر بعضی از نعمتهای مهم الهی به اسنان از جمله چشم و لب و راه هدایت. تقسیم مردم به دو گروه: «اصحاب المیمنه» و «اصحاب المشئمه» و بعضی صفات آنها و سرنوشت کافران و مجرمان. «صبر بر طاعت» و «صبر در مصیبت» و «صبر در معصیت» به صورت ضمنی مطرح شده است.
به ترتیب جمع آوری، نودمین سوره است و به ترتیب نزول، سی و چهارمین سوره است که بعد از سوره «ق» و قبل از سوره «طارق» نازل شده است.
ندارد
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ
امام صادق (ع) فرمود: «کسی که در نماز واجب سوره بلد را بخواند در دنیا از صالحان شناخته خواهد شد و در آخرت از کسانی شناخته می شود که در درگاه خداوند مقام و منزلتی دارد و از دوستان پیامبران و شهدا و صالحین خواهد بود.»